در مقاله پیشین درباره یکی از شیوه های توسعه تعلق سازمانی در زمان دورکاری گفتگو کردیم. توسعه ارتباطات سازمانی موضوعی بود که در بخش قبل به آن اشاره شد . در این مقاله مجموعه فعالیتهای مناسب برای سه تیتر زیر را بررسی میکنیم.
تلاش برای به رسمیت شناختن کار افراد: یکی از مسایل جدی در زمان دورکاری ایجاد حس دیده نشدن فعالیت و تلاش افراد است. شاید وقتی افراد در یک محل کار متمرکز مشغول فعالیت هستند تعاملات روزمره این پیام را به دیگران مخابره میکند که من در حال تلاش برای اهداف تیم هستم، اما در زمان دورکاری که کسی تلاش و فعالیت دیگران را نمیبیند ممکن است این حس در افراد رشد کند که دیگران متوجه تلاش و همراهی آنها نیستند. ممکن است فرد برای رسیدن به نتیجه یک فعالیت مجبور به عبور از موانع مختلف و یا پشت سرگذاشتن چالشهای پیش بینی نشده ای شود که هرگز در نتیجه نهایی به چشم نمیاید. این یدده نشدن میتواند به آرامی حس تنهایی، بی ارزش بودن و حتی در شرایط وخیم مورد سو استفاده قرار گرفتن و کاهش تعلق سازمانی را در افراد ایجاد کند. پیشنهاد میشود مدیران در جلسات مجازی فردی و منظمی که با افراد دارند از آنها بخواهند که فرآیند دستیابی به نتایج فردی خود را توصیف کنند، درباره چالشهای احتمالی مسیر بگویند و در واقع داستان خود را تعریف کنند. این شنیده شدن و تشکر و تایید پس از آن میتواند این احساسات نامطلوب را تا حد زیادی رفع کند.
حفظ هویت تیمی: در بسیاری موارد و در زمان دورکاری افراد مجبور میشوند که کار را به اجزایی قابل تقسیم بین افراد دسته بندی کنند. ممکن است به مرور هویت یک تیم از افراد بدلیل جدایی مکان و عدم وجود تعاملات تیمی کاهش یابد. برای ایجاد این هویت تیمی میتوان فعالیتهای تیمی تعریف کرد، مرور خاطرات تیم، مرور تصاویر و فیلم های فعالیت تیم در گذشته، بازیهای تیمی آنلاین و یادآوری نمادها و داستانهای مشترک تیم میتواند کمک کننده باشد. همچنین مدیران میتوانند تلاش کنند گروههای چندنفری برای به سرانجام رساندن برخی پروژه ها تعریف کنند که بدون حضور مدیر و یا رهبر تیم و تنها با مشارکت و همراهی اعضای تیم فعالیتی را برنامه ریزی و اجرا میکنند.
همدلی و همراهی: یکی از مسایل عمده دیگر در زمان دورکاری عدم اطلاع افراد از شرایط زندگی همکاران است. در بسیاری موارد ندیدن چهره افراد در جلسات و عدم وجود زمانهای گپ و گفت و یا زمانهای درد و دل میان افراد منجربه مخفی ماندن برخی رخدادها در زندگی همکاران میشود و فرصت همراهی و همدلی را از سایرین میگیرد. این عدم همدلی نیز میتواند حس تنها ماندن و دورافتادن از گروه را در افراد ایجاد کند. برای رفع این شرایط نیز میتوان تماس ها را تا حد امکان تصویری برقرار کرد، از حال و احوال فرد و خانواده وی پرس و جو کرد، حتی لازم است کوچکترین تغییرات رفتاری فرد، کاهش تماسها، کاهش حضور در جلسات، تغییر ساختار گفتگو و مواردی از این دست مورد توجه قرار گرفته و دلایل آن بررسی شود.
اگر چه فرآیند دورکاری و عدم تمرکز تیمها شرایط جدیدی است اما یادگیری در مسیر حرکت میتواند نتایج بلندمدت مثبتی ایجاد کند که حفظ تعلق سازمانی افراد از آن جمله است.