این موضوع که چه چیزی یا چه چیزهایی به ما انگیزه میدهد یکی از سخت ترین سوالات در حوزه مدیریت منابع انسانی ست.
شاید پاسخ به این سوال از آن جهت مهم است که در سایه بهبود انگیزش نیروی کار میتوان به کارایی و اثربخشی بسیار بالاتری رسید. یکی از تجربه های اثبات شده در حوزه بهبود انگیزش نیروی کار که مشخصا منجر به بهبود خلاقیت هم میشود بهبود شرایط محیط کار است.
بسیاری از سازمانها با پیروی از شکل خطوط تولید در اوایل قرن بیستم گمان میکنند که بهترین شیوه شکل دهی محیط کار ساختن قطعات کوچک شبیه هم است. میزهای شبیه به هم، اتاقک های کوچک شبیه به هم با کمترین تفاوت و کمترین امکان شخصی سازی برای فرد. انگار باید به شیوه های مختلف به نیروی انسانی نشان داد که در مجموعه ساختار یک شرکت، کوچک و بی ارزش است و نمیتواند جایی برای خود داشته باشد، نمیتوند نشانی از خود ویژه و منحصربفردش به محل کار اضافه کند. اینجا محل کار کردن است و همه باید شبیه هم باشند مانند ربات های فیلمهای علمی تخیلی…
اما بررسهای علمی دانشمندان نشان میدهد که احساس ارتباط با محل کار میتواند حس ویژه ای از تعلق و دلبستگی ایجاد کند و انگیزه و خلاقیت بیافریند. شاید به همین دلیل است که سازمانهای پیشرو در حوزه کسب و کارهای جدید که محتاج خلاقیت نیروی انسانی خود هستند به شیوه های مختلف تلاش میکنند تا یکنواختی محیطهای کاری را تغییر دهند. دن آریلی در کتاب پاداش خوب این موضوع را به روشنی شرح میدهد.
چه خوب است هر کسی بتواند میزش و محیط کارش هر چند کوچک را به شیوه ای که دوست دارد تغییر دهد. خوب است هر کسی بتواند علایق فردی و اجتماعی اش را با خود به محل کارش بیاورد. هر کس بتواند نشانه ای منحصربفرد از خودش به محل کار اضافه کند و دلبسته و علاقمند به این محدوده سازمان شود. شاید به این صورت بشود به افراد این پیام را منتقل کرد که بعنوان انسان های ویژه و منحصربفرد دیده میشوند و ارزشمندند و اجازه دارند با جایگاهشان در سازمان آنطور که دوست دارند رابطه برقرار کنند.
تصویر این پست دفتر مرکزی شرکت زاپوس است.