من احساس میکنم شغلم بی معنی است. احساس میکنم کارم بدردبخور نیست، احساس میکنم وظایفم بی ارزش است…
بنظر شما اگر فردی در مورد مجموعه وظایف روزمره خود در محل کارش چنین احساساتی داشته باشد میتواند مشتاق و وظیفه شناس باشد؟ میتواند با همه وجود و همه ظرفیت و قابلیت هایش کار کند؟ اصلا کار میکند؟؟
در بسیاری از فهرست هایی که درباره الویت خواسته ها و نیازهای افراد درمحل کار ایجاد میشود، احساس معنا و هدفمندی در کار در بالاترین رده ها قرار میگیرد. احساس معنی یعنی حس ارزشمند بودن فعالیت روزمره، حس پیوند خوردن مجموعه وظایف با اهداف نهایی سازمان و در نهایت با اهداف بلند و متعالی جامعه. یک کارمند متعهد به این احساسات نیاز دارد.
احتمالا همه ما داستان آن نیروی خدماتی ناسا را شنیده ایم که وقتی از او پرسیده اند که کارت چیست؟ گفته است “کمک به پرتاب شاتل”.
آیا میتوان مجموعه وظایف همه مشاغل سازمان در همه سطوح را تا این حد معنادار و با ارزش جلوه داد؟ این کاری است که شرکتهایی با آمار اشتیاق شغلی بالا هر روز و در برابر همه پرسنل انجام میدهند. به شیوه های مختلف به افراد نشان میدهند و بطور مستمر یادآوری میکنند که مجموعه شغل آنها چگونه میتواند به سازمان برای نیل به اهدافش کمک کند. به همه افراد یادآوری میکنند که شغل آنها مهم و ارزشمند است و یک شرکت برای تحقق اهدافش به حضور مستمر و اثربخش همه پرسنل در همه پست ها و سمت ها نیازمند است.
وصل شدن به اهداف اجتماعی
وصل کردن اهداف یک سازمان به اهداف متعالی اجتماعی هم کار دشواری نیست. اگر من یک شرکت داروسازی هستم میتوانم در راستای توسعه سلامت عمومی گام بردارم اگر یک مجموعه عمرانی هستم میتوانم بازویی برای ساخت و ایجاد زیر ساخت های توسعه ای جامعه باشم. اگر یک مجموعه آموزشی هستم، در راه توسعه مهارتهای اعضای جامعه گام برمیدارم و … به واقع هیچ سازمانی نیست که نتواند اهداف خود را در راستای اهداف متعالی اجتماعی بازتعریف کند.
برای داشتن تعداد زیادی کارمند متعهد و مشتاق بهترین کاری که میتوانیم بکنیم این است که یکبار دیگر اهداف سازمان را مرور کنیم و به افراد نشان دهیم در تحقق این هدف کجا هستند.