چند روز پیش در یکی از کارگاههای اشتیاق شغلی در مورد اهمیت توجه مستمر به کارمندان صحبت میکردیم. گالوپ پیشنهاد میدهد که هر کارمند حداقل هفته ای یکبار باید مورد توجه قرار بگیرد. اما اکثر مدیران شرکت کننده به این ضرب المثل معتقد بودند که “لطف مکرر، میشه حق مسلم “
از ادبیات زیبا و غرورانگیز کشورمان که بگذریم هر ضرب المثل و یا شعر خوش آهنگی که تکرار میشود و جا میافتد لزوما صحیح نیست. مدتهاست که در درستی برخی عبارت ها شک میکنیم آیا موافقیم که “خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو ” …
واقعیت این است که باید تعریف درستی از توجه و تقدیر داشته باشیم. توجه یعنی آدمها و رفتارشان و حال و هوایشان را میبینیم و نسبت به آن بی تفاوت نیستیم اگر فردی فعالیت مثبتی انجام داده آنرا میبینیم و متناسب با نوع کارش از او تقدیر میکنیم و البته یادآوری میکنیم که این تقدیر به چه دلیلی انجام میشود. این توجه میتواند از یک لبخند گرم و تشکر لفظی آغاز شود و یا پاداشی در حد یک سفر خارجی باشد.
اگر یکی از کارمندان عملکرد نامناسبی داشته، بی اعتنایی چاره کار نیست. میتوانیم صمیمانه و خیرخواهانه در مورد آن وظیفه و یا رفتار صحبت کنیم و راهکار بدهیم و هر چند روز یکبار یادآوری کنیم که من در مورد شما و مساله تان فکر میکنم و راه حل و پیشنهاد میابم و تلاش تو را برای بهبود میبینم و همراهی ات میکنم. این رفتار بهترین لطفی است که میتوانید برای کارمندتان و در نهایت سازمانتان انجام دهید.
در این مورد توجه ما در برابر هر اقدام منفی و یا مثبتی کاملا وابسته به عملکرد افراد است و هرگز بی دلیل و تکراری نمیشود. اما همواره ادامه دارد. همواره به همه کارمندان توجه میکنیم و نشان میدهیم که برایمان ارزشمند هستند.
به نظر نمیرسد این مدل لطف کردن، هرگز مشمول ضرب المثل قصه ما بشود.
شیدا جعفری