وظیفه رهبران سازمان در شرایط خاص مانند شرایط فعلی جامعه ایران چیست؟ آیا کارکردهای رهبری در این زمان با سایر شرایط متفاوت است؟ آیا انتظار داریم در این شرایط رهبران تصمیم گیرنده باشند و برای جامعه و سازمان خود فکر کرده و تصمیمات صحیح اتخاذ کنند؟
آیا کارکرد عاملیت سازمانی یا همان authority در این شرایط مانند شرایط عادی است؟ بیایید با چند مثال این موضوع را روشن کنیم. تصور کنید که شما بعنوان مسئول یک تیم پزشکی با بیماری سروکار دارید که بیماری سختی دارد و درمانهای موجود برای بیماری وی هر کدام فواید و مضراتی داشته و احتمال دارد که زندگی فرد و خانواده اش را تحت تاثیر قرار دهد. به جز موضوع سلامتی و آینده بیماری فرد، شما در جریان زندگی روزمره وی و خانواده اش نیز قرار گرفته اید؟ در این مورد آیا با توجه به احاطه شما به مسایل پزشکی، شما مسئول انتخاب بهترین درمان برای فرد هستید؟
شما در شرایط فعلی ایران مدیرعامل شرکتی هستید که باید بقای خود را حفظ کند از سوی دیگر مساله سلامتی افراد در این شرایط جدی است. ممکن است شرکت شما بتواند فعالیتش را کاهش دهد که در اینصورت شما مجبور به کاهش حقوق افراد و یا خداحافظی با بعضی از آنها خواهید شد. گزینه دوم این است که همه افراد با تمام توان و ظرفیت در محل کار حضور پیدا کنند و شرکت به فعالیت سابق خود ادامه دهد که در این شرایط ممکن است سلامتی افراد به خطر بیفتد. آیا شما بعنوان مدیرعامل شرکت باید در مورد بهترین شیوه برای ادامه فعالیت شرکت تصمیم بگیرید؟
تصور کنید که پاسخ به هر دو سوال بله باشد یعنی در هر دو مورد فرد دارای جایگاه برتر در گروه به تنهایی تصمیم بگیرد و آنرا اجرا کند؟ آیا این تصمیم الزاما بهترین تصمیم ممکن خواهد بود؟ آیا مشارکت افراد برای اجریا این تصمیم وجود خواهد داشت؟ آیا قابلیت و ظرفیت سایر افراد برای فکر کردن، درک کردن و تصمیم گیری در شرایط دشوار ولی متفاوت در آینده بهبود خواهد یافت؟
به احتمال زیاد پاسخ به اکثر این سوالات منفی ست. میتوانیم به مقاله کارکردهای رهبری برگردیم و شیوه های رهبری در شرایط خاص را مرور کنیم.