دکتر کلیفتون در کتابش میگوید که مهمترین دلیل ترک شغل در جهان دیده نشدن است. پس خیلی صریح میتوان گفت که یک رفتار انگیزه بخش ضروری دیدن کار و رفتار درست افراد است. میتوان دو نوع از دیده شدن تعریف کرد
به رسمیت شناخته شدن یا appreciation
به رسمیت شناختن آدمها یعنی پذیرفتن و احترام به ذات هر فرد، به مجموع ویژگیهای فردی، به همه نقاط قوت و محدودیت ها. وقتی کسی را به رسمیت میشناسید یعنی فارغ از قضاوت در مورد خوبی یا بدی یا فایده یا بی فایده بودن آن ویژگی( برای سازمان شما) آن ویژگی ها را میپذیرید و برای آن ارزش قایل هستید. تصور کنید که یکی از همکاران شما یک ورزشکار برجسته و یا یک هنرمند آماتور است. وقتی این ویژگی همکار شما دیده میشود و مورد توجه قرار میگیرد یعنی به وی نشان میدهید تو با ارزش و قابل احترامی نه صرفا بخاطر فعالیتی که در سازمان ما میکنی بلکه بخاطر خودت و انسان بودنت.
بخش دوم تقدیر کردن یاRecognition
هدف از این بخش توجه به عملکرد فردی و تیمی پرسنل در جریان انجام وظایف است. این بخش چالش ماجراست. بسیاری از کارفرماها معتقدند که انجام وظیفه شغلی به بهترین شکل ممکن چیزی است که افراد بخاطر آن استخدام میشوند و بابت آن حقوق میگیرند پس نیازی به دیده شدن و تشویق شدن بابت آن وجود ندارد. اینجا باید به نظریات مختلف روان شناسی و انگیزش متوصل شویم. هر انسانی مجموعه ای از نیازها دارد که باید همه آنها برآورده شود. اینکه آیا نیازهای انسان بر اساس سلسله مراتب مازلو عمل میکند یا با شیوه تیوری انتخاب گلاسر همراستاست را کنار بگذاریم، این نیازها وجود دارند و باید مورد توجه قرار بگیرند نیاز به دیده شدن، محترم بودن، دوست داشتن و دوست داشته شدن از مجموعه نیازهایی ست که با حقوق و دریافتهای مالی(هرچقدر مکفی و قابل توجه) ارضا نمیشوند و عدم ارضای آنها منجر به کاهش انگیزه و حتی افسردگی میشود.
اگر حفظ انگیزه افراد برای ادامه فعالیت برجسته و مثبت یکی از وظایف اصلی مدیران است، تقدیر کردن و دیدن کار درست و اثربخش یک رفتار انگیزه بخش جدی ست که در این راستا بسیار کمک کننده است. در همین کانال مقالات زیادی زیاد وجود دارد که شیوه های اثربخش تقدیر ( بدون یک ریال هزینه) را توصیف میکند.