در چند ماه اخیر بدلیل همه گیری بیماری کرونا، تعدادی از سازمانها به سمت راهکارهای مختلف برای تامین سلامت همکاران خود پیش رفته اند. یکی از این راهکارها دورکاری بوده است. اما از این رخداد جدید که بگذریم امروزه در همه جهان دورکاری یکی از گزینه های جدی برای کارفرماهاست و به یکی از پرسرعت ترین روندهای حوزه منابع انسانی تبدیل شده است. حتی برخی سازمان، تمام ماهیت خود را از ابتدا بر دورکاری بنا کرده اند و هرگز دفتر ثابتی نداشته اند. ممکن است یک کارفرما به دلایل زیر با برخی نیروهای خود بصورت دورکار فعالیت کند.
- کاهش هزینه های اجاره مکان
- امکان بهره گیری از نیروی انسانی با موقعیت جغرافیایی متفاوت
- امکان بهره گیری از نیروهایی با شرایط خاص( مادران جوان، افراد دارای معلولیت)
- امکان بهره گیری از افراد در زمانهای غیر اداری(پشتیبانی 24 ساعته)
- تامین سلامت افراد در زمان بحرانهای احتمالی(بیماری، سیل، طوفان، آلودگی هوا و …)
- …
به هر کدام از این دلایل که دورکاری را انتخاب کرده باشیم باید بدانیم که مجموعه ای از مفاهیم و مسایل جدید حول و حوش کار افراد و نقش کارفرما در این میان شکل خواهد گرفت. مسایلی که ممکن است با پیش فرض های ما درباره موضوع کار یک فرد در سازمان همخوانی نداشته باشد. مفاهیمی که برای یک فرد شاغل و یا کارفرمای وی نو بوده و برای رودررویی با آنها آماده نیست و تجربه حل و فصل بی دغدغه آنها را ندارد. حتی ممکن است بسیاری از قواعد آشنا و پذیرفته شده کار در محل کارفرما را نقض کند.
اما اگر تصمیم گرفته ایم که دورکاری را بعنوان راه حل برخی مسایل مان بپذیریم حیاتی است که با این مسایل و مفاهیم جدید روبرو شده و با رویکردی واقع گرایانه و بلند مدت به آنها بنگریم و تا حد امکان درباره آن صحیح بیاندیشیم. در مجموعه مقالات آینده تلاش میکنیم تا وجوه مختلف این موضوع را بررسی کنیم. در این مجموعه مقالات درباره حفظ انگیزه و تعلق خاطر افراد دورکار، درباره شیوه های کنترل، درباره ارتباطات و قواعد تعامل افراد در تیم ها خواهیم نوشت.