شرکتم به رشد من فکر نمیکند.
اینجا در این شرکت جای پیشرفت ندارم.
سازمان من به اهداف خودش اهمیت میدهد و برای رشد من کاری نمیکند…
اینها گلایه های تکرار شونده ای ست که خیلی وقتها از زبان آدمها میشنویم. وقتی با مدیران و سیسات گذاران سازمانهای کوچک و بزرگ صحبت میکنیم طبیعا برنامه های نگهداشت نیروی انسانی، مدیریت استعدادها، آموزش و خیلی برنامه های دیگری از این دست را پیشنهاد میکنیم و تاکید میکنیم که توانمندسازی نیروی انسانی و توسعه فردی، یکی از مهمترین شیوه های بهبود تعلق خاطر و اشتیاق شغلی آدمهاست. از مدیران سازمانها میخواهیم که به کارراهه شغلی و رشد افراد در شغلشان فکر کنند و این دغدغه نیروی انسانی را جدی بگیرند.
اما یک سوال مهم: نقش من در مسیر توسعه فردی چیست؟ بتازگی ترجمه کتاب منحنی دوم نوشته چارلز هندی در فضای نشر ایران وارد شده است. این کتاب تلاش میکند تا در حیطه های مختلف از سرمایه گذاری، مدیریت، آموزش و … تصویری از شرایط آینده جامعه را نشان داده و تاکید میکند که برای تداوم رشد و توسعه نمیتوان با شیوه های پیشین و سوار بر منحنی های رشد قدیمی حرکت کرد. حتی مفهوم رشد نیز به چالش کشیده شده است. بخش جذاب کتاب فصل آخر است جایی که نویسنده بار تمام این تغییر و تکامل شیوه ها و روندها به سمت آینده را بر دوش فرد میگذارد. برای اینکه دنیا برای تو و دیگران جای بهتری برای زندگی باشد، تو مسئولی…
در فصل پیمان با خویشتن منحنی دوم آمده است” چیزی وجود دارد که من آنرا خودخواهی درست مینامم. به این معنا که اگر میخواهید احساس موفقیت کنید، ابتدا باید روی خودتان سرمایه گذاری کنید. اما بعدا باید این سرمایه گذاری به گونه ای از خودتان فراتر رود اگر ابتدا نیروی بالقوه خود را نپرورانید، مشارکت شما ارزش چندانی نخواهد داشت.”
پیام روشن و شفاف این مطلب این است که قبل ازجامعه و سازمان و مدیران، هر کسی مسئول توسعه خویشتن است. هر کسی باید برنامه توسعه فردی خود را تنظیم کند و برای حرکت در مسیر آن دست بکار شود. این مسیر و برنامه توسعه در انتها بجز خود فرد همه جامعه را نیز منتفع خواهد کرد.