`100 سال پیش مری پارکر فالت دانشمند پیشرو در حوزه توانمندسازی در دوران تیلوریسم بیان کرد که افراد تمایل دارند در انجام وظایف خود اختیار داشته باشند. تمایل دارند که در انجام کار خوب مشارکت کنند. و تمایل دارند بصورت مستمر رشد کنند.
قواعد تیلوریسم بر این مبنا تدوین شده است که کارها و وظایف را به کوچکترین ابعاد آن تقسیم کرده و هر کسی در یک حوزه تخصص یابد و صرفا در همان حوزه فعالیت نماید. هر کس بر مبنای قواعد مشخص و کاملا از پیش تعیین شده رفتار کند و هیچ مجوزی برای تصمیم گیری و تغییر در حوزه وظایف خود نباشد. تلاش برای افزودن بهرهوری فیزیکی و مکانیکی بر همه ابعاد زندگی شغلی افراد سایه انداخته و مانع از آن میشد که افراد بتوانند بر مبنای اختیار توانمند شودند و امور را به بهترین شیوه ممکن که منطبق بر توانمندیها و قابلیت هایشان باشد پیش ببرند.
اما علیرغم این موضوع و این حجم از تحقیقات و نظریات برجسته فالت مفهوم توانمندسازی افراد و توسعه اختیار و مهارت آنها به اندازه نظریات تیلور مورد توجه قرار نگرفت. حتی امروز میتوان گفت که برنامه های توانمندسازی و جانشین پروری در سازمانها بخوبی پیش نمیروند.
شاید بتوان دلایلی را موجب میشود رهبران از فرآیند توانمندسازی افراد حمایت نکنند به شرح زیر عنوان کرد.
چرا رهبران از توانمندکردن دیگران میترسند؟
- نگرانند که کنترل روی افراد را از دست بدهند.
- دیگران دیده بشوند و آنها در سایه افراد کارشناس پنهان بشوند.
- اگر به اندازه کافی قوی دیده نشوند، ممکن است شغلشان را از دست بدهند.
- ممکن است پس از فرایند توانمندسازی آدمها توقع زیادی داشته باشند.
- برای توانمندکردن افراد باید سخت تر و بیشتر تلاش کنند.
- معمولا برای توسعه دیگران تشویقی وجود ندارد.
مجموع این تصورات به اضافه نیازمندیهای انقلاب صنعتی برای بکارگرفتن حجم عظیمی از نیروی کار در انجام امور ساده و تکراری باعث شد ایده های تیلور بیش از ایده های فالت مورد توجه قرار گرفته و به عنوان اصول اصلی و بدیهی حاکم بر روابط توسعه یابد و فراگیر شود.
در مقالات بعد شیوه های توانمندسازی پرسنل توسط کار کنان را مورد بررسی قرار میدهیم.