در ادامه مقاله قبل برای تدوین و برنامه ریزی توسعه فردی باید گامهای دیگری برداشت. پس از مشخص شدن چشم انداز زندگی خوب است شرایط فعلی خود در حوزه های مختلف را مکتوب کنیم. پس از آن خوب است خودمان را بیش از قبل بشناسیم.
خودآگاهی
ماجرا این است که دانسته های ما از خودمان بسیار اندک و در برخی موارد بسیار اشتباه است. بررسیهای طولانی دانشمندان و بخصوص دانیل کانمن برنده جایزه نوبل در اقتصاد رفتاری نشان میدهد که تصور ما از توانمندیهای خودمان فراتر از واقعیت است. با این اوصاف ممکن است نتوانیم بر اساس این دانسته های نادرست درباره خودمان تصمیمات صحیح بگیریم و یا برنامه های عملی و قابل اجرا تدوین کنیم. بنابراین بهتر است تلاش کنیم تا در ابتدای تدوین برنامه تصویری تا حد امکان واقعی از خودمان داشته باشیم. برای ایجاد این تصویر روشهایی وجود دارد.
بازخوردگرفتن از اطرافیان بخصوص کسانی که درهمکاری و یا همراهی روزانه شناخت کامل تری از ما دارند میتواند بسیار کمک کننده باشد. خوب است که این بازخوردها را از دسته گسترده ای از افراد بالادست( مدیران و روسا) و افراد پایین دست( پرسنل مستقیم) و همکاران همتراز جمع آوری کنیم. همچنین بازخورد گرفتن از اعضای خانواده میتواند اطلاعات کامل تری از خودمان برای ما ایجاد کند.
یک راه دیگر افزایش شناخت، بررسی و تحلیل رفتارها، تصمیم ها و بطور کلی عملکرد عمومی خودمان در طول سال گذشته و عملکرد ویژه و خاصمان در مواقع و شرایط بحرانی است. نگاه کردن بی طرف نسبت به موفقیت ها و شکست ها، عکس العمل های دیگران در قبال رفتار ما و رضایت خاطر و یا دلخوری و نارضایتی در انتهای هر رخداد یا بازه زمانی نیز میتواند به توصیف بهتری از ما، ویژگیهای مثبت و منفی مان بیانجامد.
یک سند مناسب در مسیر برنامه ریزی توسعه فردی میتواند شامل لیست، توانمندیهای فردی، نقاط نیازمند بهبود، محدودیت های فردی و مواردی از این دست باشد.
در مقاله بعدی ادامه مسیر تدوین برنامه برای رشد و توسعه فردی را پی میگیریم.