در مقاله پیشین همین وبسایت تلاش کردیم تا نشان دهیم که بر اساس تیوری Avoid-Approach در مغز انسان تعاملات اجتماعی مانند نیازهای اولیه تحلیل و دسته بندی میشوند. اهمیت پاسخ های تهدید-ایمنی زمانی مشخص میشود که عملکرد مغز و رفتار انسان در قبال موقعیت مختلف تحت تاثیر این شرایط بررسی میشوند. این شرایط میتواند بر ادراک، قابلیت حل مساله، قابلیت تصمیم گیری، مدیریت استرس، همکاری و انگیزش اثر بگذارد.
در آزمایشی از دو گروه افراد خواسته شد که یک پازل را تکمیل کنند در پازل اول یک موش باید به سمت یک قطعه پنیر میرفت و در پازل دوم موش با یک شکارچی مانند جغد روبرو میشد. پس از تکمیل پازل از هر دو گروه تست خلاقیت گرفته شد. گروهی که پازل شکار را تکمیل کرده بودند به نحو قابل توجهی به امتیازات پایین تری دست یافته بودند.
این مطالعه و بسیاری مطالعات دیگر نشان میدهد که رخدادهایی منجر به تهدید- ایمنی میتواند بر قابلیت های شناختی افراد اثر فوق العاده ای بگذارد. در روابط اجتماعی میتوان نتیجه گرفت وقتی فردی از سوی یک رییس احساس تهدید میکند قابلیت های حل مساله وی بشدت کاهش میابد و امکان خطا و اشتباه بالا میرود. دلیل این کاهش کارایی به چند موضوع مرتبط است.
اول اینکه وقتی کسی احساس تهدید میکند منابع لازم برای عملکرد کلی بخش پیشین کورتکس مغز کاهش میابد.(Arnsten 1998) یعنی اکسیژن و گلوگزی که باید برای عملکرد مغز در مورد حافظه و تحلیل خودآگاه اختصاص یابد کم میشود. به همین دلیل در زمان تهدید از سوی رییس فرد نمیتواند پاسخ های مناسب بیابد.
دوم اینکه در زمان تهدید افزایش فعالیت مغز منجر میشود که فرد نتواند مسایل غیر خطی را حل کند و یا به اصطلاح به لحظه آهان Aha moment برسد.
سومین مساله این است که با فعال شدن آمیگدالا فرد شروع به عمومیت دادن موقعیت میکند. و ممکن است خطر را بیشتر از آنچه هست برآورد نماید و نسبت به عکس العملی بسیار شدید بروز دهد. مثلا اینکه امروز رییس لبخند به لب ندارد کل فضای یک جلسه را تهدیدآمیز جلوه کند.
در مجموع میتوان گفت ایجاد شرایط تهدید موقعیت ایده آلی برای ایجاد انگیزش، مشارکت و اثرگذاری بر دیگران نیست. اما متاسفانه این موقعیت است که اکثر مواقع در تیم ها رخ میدهد. بدلیل ماهیت آمیگدالا، این عضو نسبت به تهدید ها حساس تر ست و معمولا بسیار زیر سطحی عکس العمل نشان میدهد و تحریک میشود. این بدان معناست که ایجاد یک تخاصم و تهدید برای افراد خیلی ساده تر از ایجاد شرایط منطق و خلاقیت است. تحقیقات زیادی این فرضیه را پذیرفته که عکس العمل مغز در برابر تهدید بسیار سریع تر، شدیدتر و ماندگارتر از عکس العمل هایش در قبال احساس ایمنی است.
در نقطه مقابل یک عکس العمل ایمنی، مترادف با مفهوم اشتیاق است. اشتیاق شرایطی است که فرد برای انجام کارهای دشوار، خطرکردن، تفکر عمیق راجع به مسایل و ایجاد راه حل های جدید آماده است. همچنین قرار گرفتن در شرایط ایمنی بسیار نزدیک به احساسات مثبتی مانند، علاقه، شادی، لذت و انگیزش است. این موقعیت یکی از شرایطی است که در آن دوپامین ترشح میشود که برای توجه و یادگیری ضروری است. تحقیقات زیادی وجود دارد که نشان میدهد افرادی که احساسات مثببت بیشتری را تجریه میکنند، در رویایی با مسایل گزینه های بیشتری دارند، مسایل غیرخطی را بهتر حل میکنند، مشارکت بیشتری دارند و در مجموع کارایی بهتری بروز میدهند.