اشتیاق شغلی: منابع انسانی کنار کوره های ذوب

آیا مفاهیم متعالی مرتبط با نیروی انسانی، اشتیاق شغلی ، تقدیر، دیده شدن، احترام و بازخورد در شرایط سخت کاری بی معنی میشود؟

در چند روز گذشته شرایطی مهیا شد که در یکی از کارخانجات صنعتی کشور حضور پیدا کردم. جایی کنار کوره های ذوب، شرایطی سخت و عجیب، دمای بالای 50درجه، پاشش دایمی گدازه ها، غلیان و غبار مواد مذاب  تا حدی که چشمها به سختی باز میماند و نفس به شماره میفتاد. مردانی از جنس فولاد که ساعتهای طولانی از روز و شبشان را در این شرایط نفس گیر میگذرانند و کار میکنند و چرخ صنعت و کسب و کار کشور را غیرتمندانه به جریان می اندازند.

شاید در اولین دقایق تجربه این محیط، احساس کردم که اینجا و در این شرایط دشوار و عجیب، همه تیوری ها و دانش مرتبط با نیروی انسانی و هرم ها و مدل ها و هر آن چیزی که ما در محیط های آکادمیک و  دفترهای آرام و متمدنمان میگوییم و مینویسیم و تحلیل میکنیم، فاقد ارزش عملیاتی و اجرایی است. احساس کردم که همه مفاهیم متعالی و مورد علاقه ما، انگیزه و اشتیاق شغلی ، دیده شدن، تقدیر، مهارت های رفتاری و بسیاری نظریات دیگر ، اینجا رنگ میبازد و تعریف آنها محلی از اعراب ندارد.

انسان، انسان است.

اما کافی بود تا پای صحبت کارگران بنشینم تا دیدی بازتر و کامل تر از آنچه تاکنون داشتم پیدا کنم. انسان، انسان است. هرجا و در هر شرایطی که کار میکنیم در دفترهایی با دمای ثابت در طول سال و  بروزترین نرم افزارها و تکنولوژی ها و یا در کنار کوره ذوب فلزات، ما انسان هستیم با نیازهای مشابه که با زبانی متفاوت بیان میکنیم. همه ما نیاز داریم که دیده شویم، نیاز داریم که مورد توجه باشیم، نیاز داریم که شرایط طاقت فرسای کارمان چه از نوع داغی کوره ذوب باشد یا از نوع حل مسایل پیچیده علمی، مورد توجه قرار بگیرد. همه ما در هر سطحی از جامعه کاری نیاز داریم که مورد احترام باشیم، فارغ از عنوان و جایگاهمان بعنوان یک انسان ارزشمند شناخته شویم. نیاز داریم که تعاملات اجتماعی صحیح داشته باشیم، محتاج بازخوردهای شفاف و روشنیم.  ما انسانیم و شایسته آنیم که مشتاق کارمان باشیم.

شیدا جعفری