در سالهای گذشته عنوان بهترین بازیکن فوتبال جهان بین مسی و رونالدو دست به دست شده است. این دو نفر فوق ستاره های فوتبال جهان هستند. باهوش، خلاق و توانمند، با تجربه بازی در بهترین باشگاههای جهان و همراهی بزرگترین و معروفترین مربی های دنیا. امسال در جام جهانی 2018 روسیه، افسانه بزرگی این ستاره ها زیر سوال رفته است.آرژانتین با فوق ستاره نامدارش در برابر یک تیم خوب نه چندان مطرح در سطح جهان(کرواسی) شکست سنگینی را تجربه کرد. یک تیم بدون ستاره.(اگر توانستید یکی از ستاره های کرواسی را به خاطر بیاورید) بازی پرتغال با همراهی رونالدو در برابر تیم مراکش هم جدال سخت و نفس گیری بود که رونالدو با سختی و در نهایت تنهایی آنرا به نفع کشورش پایان داد.
این بهترین رویدادی است که میتواند به همه اثبات کند که یک تیم خوب از یک ستاره خوب بهتر است. یک تیم خوب مجموعه افرادی است که هر کدام نقاط قوت و ضعفی دارند. مجموعه ای از توانمندیها و کاستی ها. مهم این است که هر کس خودش و سایر اعضای تیم را میشناسد. یاد گرفته است که از مجموعه توانمندیهای خودش استفاده کند و نقاط ضعف هم تیمی هایش را بپوشاند. یاد گرفته است که هر جا لازم است پاس بدهد، کنار بکشد یا با تمام وجودش بدود. در یک تیم خوب مهم نیست چه کسی گل میزند. چه کسی شکار دوربین ها میشود مهم این است که در پایان کار تیم برنده شود یا به اهدافش برسد.
مارگارت هفرنان متخصص رهبری در یک سخنرانی تد میگوید: آنچه موفقیت یا شکست یک تیم را رقم میزند هوش و زکاوت تک تک افراد نیست بلکه همدلی، همراهی و ارتباطی است که میان آنها شکل میگیرد و به اجرای بهتر وظایف میانجامد.
اکنون میتوانیم آرزو کنیم تیم ایران در برابر پرتغال( یا بهتر است بگوییم تک ستاره پرتغالی) یک تیم خوب باشد.
کار تیمی: مکمل هم باشیم