در مقاله قبل درباره دلایلی که ممکن است یک کارفرما دورکاری را بعنوان راهکاری انتخاب کنیم صحبت کردیم، اگرقرار باشد به این موضوع بعنوان موضوعی طولانی مدت نگاه کنیم خوب است برای شروع این فرآیند نکات زیر را بررسی کنیم.
-
چه کسانی میتوانند دورکاری کنند؟
این موضوع به ذات کار یک سازمان و بیش از آن یک فرد وابسته است.
شغل های بدون زمان: اگر شغلی میتواند در هر ساعتی از روز انجام شود و وابستگی آنی به عملکرد دیگر افراد و یا مشتریان ندارد و از سوی دیگر تجهیزات مورد نیاز آن خاص، بزرگ و غیرقابل تامین نیست، میتواند بصورت دورکاری انجام شود. بدون عنوان در اکثر سازمانها فعالیت برنامه نویسان بدین صورت است یعنی فرد باید در بازه زمانی یه بسته کاری را تحویل دهد و یا بصورت مستمر مسایل یک سیستم را بصورت ریموت حل کند. و یا مشاغل حوزه تحقیق و توسعه، بازاریابی دیجیتال، انواع طراحی و … نیز از این دست اند.
شغل هایی بدون نیاز به ارتباط حضوری: اگر شغلی در ارتباط با سایر افراد( کارمندان و یا مشتریان) و در زمانهای مشخصی انجام میشود اما کل فرآیند با تماس و ارتباط غیرحضوری قابل اجراست، میتوان در مورد محل فعالیت شاغل تصمیم گرفت. بعنوان مثال خدمات پشتیبانی مشتریان و یا فروش تلفنی و غیرحضوری، که در زمانهای مشخصی از روز انجام میشود اما کل فرآیند معمولا با چت در فضای مجازی و یا تماس تلفنی انجام میشود
سایر افراد: طبیعتا در هر سازمانی کارفرما و مدیر هر بخش بیش از دیگران میتواند درباره مشاغل در اطراف خود فکر کرده و امکان دورکاری آنها را تشخیص دهد.
-
محدودیت های برنامه را بشناسید
اگر تصمیم به شروع فرآیند دورکاری گرفته اید بهتر است این تصمیم در جمع و با مشارکت مدیران هر بخش اتخاذ شود. سپس قطعا با افرادی که قرار است این شرایط بپذیرند مطرح کنید. هر فردی در محیط زندگیش شرایط منحصربفردی دارد که ممکن است مانع عملکرد صحیح در شرایط دورکاری شود. بعنوان مثال عدم دسترسی به اینترنت با سرعت مناسب، عدم دسترسی به خطوط تلفن، عدم دسترسی به سیستم های کامپیوتری با سرعت و قدرت مناسب، عدم دسترسی به فضای آرام و بسیاری موارد دیگر از این دست است و خوب است قبل از شروع فرآیند این محدودیت های شناسایی شده و برای آن برنامه ریزی مناسب انجام شود.
در ادامه این سری مقالات درباره تدوین قواعد مناسب برای همکاران دورکار و شیوه مدیریت و حفظ انگیزه و کارایی آنها خواهیم نوشت.