در محل کار هم یک انسانم
پنجمین سوال پرسش نامه جهانی اشتیاق شغلی گالوپ این موضوع را بررسی میکند “به نظر میرسد در محل کار، سرپرست من( مدیر مستقیم) و یا فردی دیگر، از من به عنوان یک انسان مراقبت میکند.” همچنین در یک پایان نامه دکتری درباره تعلق سازمانی نتیجه نهایی این بود:”مهمترین عامل ایجاد اشتیاق شغلی این است که فرد بداند کسی در محل کار از وی بعنوان یک انسان مراقبت میکند”. در اولین نظرسنجی موسسه آرنیک در ایران بیش از نیمی از افراد با این گزاره موافق نبودند. بیش از نیمی از افراد معتقدند در محل کار کسی بعنوان یک انسان از آنها مراقبت نمیکند.
به عنوان یک انسان؟
یک انسان وقتی بعنوان یک کل منجسم در نظر گرفته میشود، یعنی ابعاد وجود او شناخته میشود و محترم است. یعنی روح و جسم او به رسمیت شناخته میشود. یعنی میپذیریم که در محل کار، احساسات او وجود دارد. میپذیریم جسم او ارزشمند است و باید سلامت بماند. میپذیریم خانواده دارد و نمیتواند در حین کار خانواده اش را فراموش کند. یعنی یادمان میماند که سرگرمیها و علاقمندیهای او مهم هستند. حواسمان هست که او با حال بد نمیتواند کار خوب انجام دهد.
بیایید به نقطه مقابل این جمله فکر کنیم. میتواند این معانی را داشته باشد. “در محل کار، من تنها بعنوان یک نیروی کار دیده میشوم” و یا “در محل کار کسی مراقب من نیست”. اگر نیروی انسانی چنین احساسی از همکاران و بخصوص مدیران خود دریافت کند، بعید است بتواند نسبت به شغل و سازمانش تعلق خاطر داشته باشد و اشتیاق شغلی بالایی تجربه کند. در نتیجه بعید است بتواند از حداکثر توان کاری خود بهره بگیرد.
شاید برای مراقبت از انسانیت یک کارمند بشود کارهای زیر را انجام داد:
- قبل از هر چیزی تلاش کنیم تا همکارانمان را تا حد ممکن بشناسیم.
- به سلامتی افراد، احساسات و روحیاتشان احترام بگذاریم.
- دغدغه کارمندان در مورد خانواده خود را درک کنیم.
- به آنها نشان دهیم در محل کار بعنوان یک انسان دیده میشوند.